سه شنبه 4 آذر 1404
| English
Ethics code: IR.IEU.REC.1402.050
چکیده: (27 مشاهده)
مقدمه: پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی دو روش تحریک الکتریکی فراجمجمه‌ای با جریان مستقیم (TDCS) و فوربرین بر توجه شنیداری در کودکان مبتلا به اختلال بیش‌فعالی/نقص توجه (ADHD) در بازه سنی ۶ تا ۱۱ سال انجام شد.
روش کار: این مطالعه به شیوه نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی – نقص توجه مراجعه کننده به مرکز درمانی توانش در سال ۱۴۰۱ بودند که با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند ، تعداد ۶۰ نفر از میان افرادی که توسط متخصص روان‌پزشکی تشخیص بیش فعالی داشته‌اند و با ابزار آزمون IVA-2 به‌صورت تصادفی در سه گروه مساوی (تحریک الکتریکی فرا جمجمه‌ای با جریان مستقیم ، فوربرین و کنترل) جای دهی شدند. گروه‌های آزمایشی طی ده جلسه ۲۰ دقیقه‌ای تحت مداخله قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل مداخله‌ای دریافت نکرد.
یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس نشان می دهد که هر دو روش درمانی در بهبود توجه شنیداری به‌طور معناداری مؤثر بودند ، ولی تفاوت معناداری میان اثربخشی این دو روش مشاهده نشد. یافته‌ها بیانگر آن است که هر دو روش TDCS و فوربرین می‌توانند به عنوان مداخلات غیرتهاجمی و ایمن برای بهبود توجه شنیداری در کودکان مبتلا به ADHD مورد استفاده قرار گیرند.
نتیجه‌گیری: روشهای تحریک الکتریکی فراجمجمه‌ای با جریان مستقیم و تحریک فوربرین بر توجه شنیداری در کودکان دارای اختلال بیش‌فعالی/نقص توجه اثربخش است و در مراکز سلامت روان و محیط‌های آموزشی و درمانی جهت تسریع درمان این کودکان و بالا بردن عملکرد آنها استفاده کنند. مطالعات تکمیلی جهت مقایسه این روش با دیگر روش‌ها صورت گیرد.
کلیدواژگان: بیش‌فعالی، تحریک الکتریکی فراجمجمه‌ای با جریان مستقیم، تحریک فوربرین، توجه شنیداری.
نویسنده مسئول: دکتر احمد سوری. دانشیار گروه روانشناسی، دانشگاه علوم انتظامی امین، تهران، ایران.
روش کار: این مطالعه به شیوه نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی – نقص توجه مراجعه کننده به مرکز درمانی توانش در سال ۱۴۰۱ بودند که با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند ، تعداد ۶۰ نفر از میان افرادی که توسط متخصص روان‌پزشکی تشخیص بیش فعالی داشته‌اند و با ابزار آزمون IVA-2 به‌صورت تصادفی در سه گروه مساوی (تحریک الکتریکی فرا جمجمه‌ای با جریان مستقیم ، فوربرین و کنترل) جای دهی شدند. گروه‌های آزمایشی طی ده جلسه ۲۰ دقیقه‌ای تحت مداخله قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل مداخله‌ای دریافت نکرد.
یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس نشان می دهد که هر دو روش درمانی در بهبود توجه شنیداری به‌طور معناداری مؤثر بودند ، ولی تفاوت معناداری میان اثربخشی این دو روش مشاهده نشد. یافته‌ها بیانگر آن است که هر دو روش TDCS و فوربرین می‌توانند به عنوان مداخلات غیرتهاجمی و ایمن برای بهبود توجه شنیداری در کودکان مبتلا به ADHD مورد استفاده قرار گیرند.
نتیجه‌گیری: روشهای تحریک الکتریکی فراجمجمه‌ای با جریان مستقیم و تحریک فوربرین بر توجه شنیداری در کودکان دارای اختلال بیش‌فعالی/نقص توجه اثربخش است و در مراکز سلامت روان و محیط‌های آموزشی و درمانی جهت تسریع درمان این کودکان و بالا بردن عملکرد آنها استفاده کنند. مطالعات تکمیلی جهت مقایسه این روش با دیگر روش‌ها صورت گیرد.
کلیدواژگان: بیش‌فعالی، تحریک الکتریکی فراجمجمه‌ای با جریان مستقیم، تحریک فوربرین، توجه شنیداری.
نویسنده مسئول: دکتر احمد سوری. دانشیار گروه روانشناسی، دانشگاه علوم انتظامی امین، تهران، ایران.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
