مقدمه: همه‌گیری ویروس کووید-19، زندگی افراد را به طور گسترده در ابعاد روان‌شناختی، جسمانی، اجتماعی و اقتصادی تحت تاثیر قرار داد. اضطراب به عنوان پیامد اصلی رویارویی با موقعیت‌های غیر قابل پیش‌بینی و جدید نظیر آن چه در بحران‌های بهداشتی به وقوع می‌پیوندد، مطرح است. اضطراب کرونا شامل تجربه مجموعه‌ای از علائم ناخوشایند روانی و فیزیولوژیکی نظیر افسردگی، ناامیدی و افکار خودکشی است. هدف پژوهش حاضر بررسی عوامل شناختی و هیجانی اثرگذار بر اضطراب کرونا در سال­های 1399 تا 1401 به شیوه فراتحلیل بود.
روش کار: جامعه آماری شامل کلیه پژوهش‌هایی بود که در این زمینه در ایران انجام گرفته و به صورت مقاله از طریق پایگاه‌های اینترنتی مگیران (Magiran)، سیلیویکا (Cilivica)، نورمگز (Noormags) و جهاد دانشگاهی (SID) در دسترس بودند. پس از جستجوی مقالات، تعداد 23 مطالعه، که بین سال‌های 1399 الی 1401 انجام شده بودند، انتخاب گردید. به ‌منظور تجزیه ‌و تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار CMA نسخه 2 استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد اندازه اثر کلی عوامل شناختی_هیجانی در اضطراب کرونا در مدل اثرات ثابت 31/0 و در مدل اثرات تصادفی 43/0 بود. در بررسی جداگانه عواملی که بیش از یک بار تکرار شده بودند، متغیرهای انعطاف‌پذیری، اضطراب سلامت و اضطراب مرگ به ترتیب بیشترین اثر را بر اضطراب کرونا داشتند. همچنین با در نظر گرفتن زمان به عنوان متغیر تعدیل­کننده، با گذشت زمان، اثرپذیری اضطراب کرونا از عوامل شناختی و هیجانی کاهش یافته بود.
نتیجه‌گیری: از آنجایی که شناخت و هیجان در تعامل با هم در سطوح عملکردی و عصبی، رفتار را تشکیل می‌دهند و تنظیم موثر هیجان جهت عملکرد موفق بسیار مهم است، توجه به این عوامل در پیشگیری از اضطراب ناشی از کرونا دارای اهمیت است.