مقدمه: هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی روش تحریک فوربرین بر توجه شنیداری در کودکان دارای اختلال بیش فعالی/نقص توجه 6-11 سال بود.
روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه کنترل بود.  جامعه آماری این پژوهش   کلیه کودکان 6 تا 11 ساله دارای اختلال بیش فعالی/نقص توجه مراجعه‌کننده به مرکز درمانی توانش در سال 1401 بودند. به‌منظور نمونه‌گیری تعداد 40 نفر (در هر گروه 20 نفر) از میان  افرادی که توسط متخصص روان‌پزشکی تشخیص بیش فعالی داشته‌اند به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و سپس به‌صورت تصادفی در دو گروه جای دهی شدند. گروه مداخله 10 جلسه 20 دقیقه‌ای فوربرین و گروه کنترل هیج مداخله ای دریافت نکرد.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که پس از کنترل نمرات پیش‌آزمون، اثر گروه بر نمرات پس‌آزمون توجه شنیداری معنادار است.  به‌عبارت‌دیگر، بین مشارکت کنندگان گروه تحریک فوربرین و کنترل در میانگین نمرات توجه شنیداری در مرحله پس‌آزمون تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین در مورد اثربخشی روش فوربرین نیز پس از کنترل نمرات پیش‌آزمون، اثر گروه بر نمرات پس‌آزمون توجه شنیداری نیز معنادار بود و این روش اثربخش بوده است.
نتیجه‌گیری: روش تحریک فوربرین بر توجه شنیداری در کودکان دارای اختلال بیش فعالی/نقص توجه مؤثر است و می‌تواند در محیط‌های آموزشی و درمانی بکار گرفته شود. پیشنهاد می‌گردد مطالعات تکمیلی جهت مقایسه این روش با دیگر روش‌ها صورت گیرد.
کلیدواژگان: بیش فعالی ، تحریک فوربرین، توجه شنیداری .