1- دانشجوی دکتری فلسفۀ ذهن پژوهشکدۀ علوم شناختی
2- دانشیار پردیس فارابی دانشگاه تهران
چکیده: (2430 مشاهده)
مقدمه : دراین مقاله ، استدلال فودور در تأیید تفردگرمایی، از منظر روانشناختی و سپس، آزمون میانبافتاری فودور بررسی میشود. فودور مدعی است که تفردگرایی روانشناختی، از دو اصل ردگانی ناشی میشود: الف) روانشناسی علمی/شناختی، حالتهای روانشناختی را از طریق نیروهای علّی خود متفرد میسازد.ب) نیروهای علّی روانشناختی بر حالت فیزیولوژیکی درونی فرد یا ریزساختارهای محلّی فرد سوپروین میشوند. بر اساس آزمون میانبافتاری، برای فهم اینکه آیا نیروهای علّی یکسان اند یا متفاوت ، میبایست افراد را "میان بافتارها و نه درون بافتارها" بررسی کرد. به نظر فودور، ایده ی آزمون میانبافتاری، عبارت است از اینکه افراد فقط در صورتی دارای نیروهای علّی یکسان هستند که در بافتار یکسان/مشترک معلولهای یکسان داشته باشند؛ یعنی، یکسانی نیروهای علّی را فقط باید با توسل به یکسانی معلولها در بافتارهای مشترک (واقعی یا خلاف واقع) بررسی کرد. سه پاسخ، آزمون میانبافتاری را ردّ میکنند و مقاله نتیجه میگیرد که این سه پاسخ میتوانند آزمون میانبافتاری را ردّ کنند. پس آزمون میان بافتاری فودور به نفع تفردگرایی صحیح است.
نوع مطالعه:
پژوهشي اصیل |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1396/2/6 | پذیرش: 1396/5/11 | انتشار: 1397/2/18