احساس ذهنی یا روانی زمان، تجربه‌ای درونی از چگونگی گذر زمان از هنگام وقوع یک رویداد می‌باشد. توانایی تخمین زمان عینی یا فیزیکی، یک عملکرد پایدار است که فقط با وجود اختلالات روانپزشکی، آسیب‌های مغزی یا چالش‌های دارویی / سمی تغییر می‌کند. تخمین ذهنی زمان محتاج این است که فرد برای اندازه‌گیری زمان واقعی از ساعت درونی خود (بدون کمک ساعت بیرونی) استفاده کند. به علت سختی محدود کردن «ساعت درونی» به مغز، نظم دادن به زمان‌سنجی و درک زمان برای تعریف هویت مستقل خود و جدا کردن خود از مطالعه سایر فرآیندهای شناختی (مثل توجه و حافظه) نیازمند تلاش فراوان است. به نظر می‌رسد که وقفه‌های زمانی در حد ثانیه و دقیقه ممکن است به فرآیندهای شناختی دیگر مربوط و فاقد معرفه‌های اختصاصی یا سوبستراهای عصبی خاص خود باشد.