هدف: این مطالعه با هدف بررسی تأثیر متقابل مورفین و هیستامین بر یکدیگر و درگیری سیستم دوپامنیرژیکی در یادگیری وابسته به‌وضعیت هیستامین در روش اجتنابی غیرفعال انجام شد.
روش: ابتدا با تجویز ۳ دوز متفاوت از مورفین به‌مدت سه روز موش سوری به مورفین حساس ‌شد. سپس ۵ روز هیچ دارویی تجویز نشد و در روز نهم تست‌های حافظه انجام ‌شد و تأثیر هیستامین بر حافظه موش سوری حساس شده به مورفین و موش سوری غیرحساس با هم مقایسه گشت. برای آزمون حافظه از مدل اجتنابی غیرفعال استفاده ‌شد.
یافته‌ها: حساسیت‌زایی با مورفین و آپومورفین موجب مهار تخریب حافظه ناشی از هیستامین و در نتیجه، بازگردانیدن حافظه ‌شد. تجویز سولپیراید به‌عنوان آنتاگونیست گیرنده دوپامینی نوع ۲، به‌همراه آپومورفین تأثیرات بازگردانیدن حافظه تخریب شده ناشی از هیستامین را کاهش ‌داد، ‌اما تجویز 23390 SCH به‌عنوان آنتاگونیست گیرنده دوپامینی نوع ۱، تاثیری در این امر نداشت. تجویز نالوکسان و 23390 SCH و سولپیراید، در ترکیب با مورفین، به‌طور چشمگیری بازگردانیدن حافظه را کاهش داد.
نتیجه‌گیری: آپومورفین سیستم نورونی هیستامین را  از طریق تحریک رسپتورهای دوپامینی نوع ۲ فعال می‌کند و تقویت و بهبود حافظه در موش‌هایی که با مورفین حساس شده‌اند از طریق تحریک رسپتورهای اپیویدی و دوپامینی نوع ۱و نوع۲ بوده است.