پنجشنبه 29 شهریور 1403
| English
تابستان
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.IAU.ARAK.REC.1403.096
1- دانشجوی دکتری تخصصی، گروه روانشناسی، واحد اراک، دانشگاه آزاد اسلامی، اراک، ایران
2- استادیار، گروه روانشناسی، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران
2- استادیار، گروه روانشناسی، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران
چکیده: (125 مشاهده)
مقدمه: تفاوتهای بینفردی در زوجین زمینهساز تعارضات، و تعارضات زناشویی بخش اجتنابناپذیر زندگی مشترک شده است که زندگی زوجین را تهدید میکند. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی زوجدرمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی و زوجدرمانی راهحل محور بر الگوهای ارتباطی زوجین متعارض انجام شد.
روشکار: پژوهش حاضر نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری سه ماهه با گروه کنترل بود. جامعه آماری را تمامی زوجین متعارضی که در سالهای 1401_1402 به مراکز مشاوره شهر همدان مراجعه کرده بودند تشکیل دادند که پس از غربالگری با پرسشنامه تعارضات زناشویی (ثنایی ذاکر و همکاران، 1387)، 45 زوج به صورت هدفمند به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در 3 گروه (دو گروه آزمایشی، یک گروه کنترل) قرار داده شدند (هر گروه 15زوج). گروههای آزمایشی هفتهای یک بار در 10 جلسه 90 دقیقهای تحت زوجدرمانی تصویرسازی ارتباطی (Hendrix و Hunt، 2013) و زوجدرمانی راهحل محور (Macdonald، 2007) قرار گرفتند اما گروه کنترل مدخلهای دریافت نکرد. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه الگوهای ارتباطی (Christensen و Sullaway، 1984) استفاده شد. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و با نرم افزار SPSS-26 انجام شد.
یافتهها: نتایج نشان داد هر دو روش درمانی در بهبود الگوهای ارتباطی اثربخش بودند (001/0 P=). اما درمان تصویرسازی ارتباطی نسبت به راهحل محور در کاهش ارتباطات توقع/کنارهگیری (035/0p=) و اجتنابی متقابل (001/0p=) اثربخشی بیشتری داشت
نتیجهگیری: بر اساس یافتهها، میتوان زوجدرمانی های تصویرسازی ارتباطی و راهحل محور را برای بهبود روابط زوجین متعارض استفاده نمود. اما برای اثربخشی بیشتر بهتر است زوجدرمانی تصویرسازی ارتباطی خط نخست درمان باشد. بنابراین به زوجدرمانگران و مراکز مشاوره توصیه میشود برای کاهش تعارضات و بهبود روابط زوجین متعارض این رویکردهای درمانی را مورد مورد استفاده قرار دهند.
روشکار: پژوهش حاضر نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری سه ماهه با گروه کنترل بود. جامعه آماری را تمامی زوجین متعارضی که در سالهای 1401_1402 به مراکز مشاوره شهر همدان مراجعه کرده بودند تشکیل دادند که پس از غربالگری با پرسشنامه تعارضات زناشویی (ثنایی ذاکر و همکاران، 1387)، 45 زوج به صورت هدفمند به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در 3 گروه (دو گروه آزمایشی، یک گروه کنترل) قرار داده شدند (هر گروه 15زوج). گروههای آزمایشی هفتهای یک بار در 10 جلسه 90 دقیقهای تحت زوجدرمانی تصویرسازی ارتباطی (Hendrix و Hunt، 2013) و زوجدرمانی راهحل محور (Macdonald، 2007) قرار گرفتند اما گروه کنترل مدخلهای دریافت نکرد. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه الگوهای ارتباطی (Christensen و Sullaway، 1984) استفاده شد. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و با نرم افزار SPSS-26 انجام شد.
یافتهها: نتایج نشان داد هر دو روش درمانی در بهبود الگوهای ارتباطی اثربخش بودند (001/0 P=). اما درمان تصویرسازی ارتباطی نسبت به راهحل محور در کاهش ارتباطات توقع/کنارهگیری (035/0p=) و اجتنابی متقابل (001/0p=) اثربخشی بیشتری داشت
نتیجهگیری: بر اساس یافتهها، میتوان زوجدرمانی های تصویرسازی ارتباطی و راهحل محور را برای بهبود روابط زوجین متعارض استفاده نمود. اما برای اثربخشی بیشتر بهتر است زوجدرمانی تصویرسازی ارتباطی خط نخست درمان باشد. بنابراین به زوجدرمانگران و مراکز مشاوره توصیه میشود برای کاهش تعارضات و بهبود روابط زوجین متعارض این رویکردهای درمانی را مورد مورد استفاده قرار دهند.
mouseout="msoCommentHide('_com_1')" onmouseover="msoCommentShow('_anchor_1','_com_1')">
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
