جمعه 17 آذر 1402
| English
Ethics code: IR-IAU-REC.1401.076
صبا هادیان1 
، ناهید هواسی سومار* 1، مرجان حسین زاده تقوایی1 ، محمداسماعیل ابراهیمی1 ، طاهره رنجبری‌پور1
، ناهید هواسی سومار* 1، مرجان حسین زاده تقوایی1 ، محمداسماعیل ابراهیمی1 ، طاهره رنجبری‌پور1
1- دانشگاه آزاد
چکیده: (355 مشاهده)
مقدمه: پدیده طلاق یکی از پیچیده‌ترین مشکلات زندگی زناشویی در تمام جوامع به شمار می‌رود و این پیچیدگی به دلیل نقش عوامل گوناگون در بروز این پدیده است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان پذیرش و تعهد و واقعیت درمانی بر مسئولیتپذیری و خودکارآمدی در زنان مطلقه انجام شد.
روش کار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون و پیگیری سه ماه، با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان مطلقه شهر همدان که بین سال‌های 1398-1401 به دادگاه خانواده شهرستان همدان مراجعه کرده بودند که از میان آنها 55 نفر به صورت هدفمند به عنوان نمونه انتخاب و سپس با جایگزینی تصادفی در 3 گروه (واقعیت درمانی 18، پذیرش و تعهد 17 و کنترل 20 نفر) قرار داده شدند (2گروه آزمایش و یک گروه کنترل). ابزار پژوهش شامل پروتکل درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد توهیگ (200۶)، پروتکل واقعیت‌درمانی (2013) که هفته‌ای یکبار به مدت ۸ جلسه برگزار شد و دو پرسشنامه مسئولیتپذیری گاف (1982) و خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران (1982) بود. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از تحلیل کوواریانس چند متغیره و تک متغیره با استفاده از نرم افزار SPSS 25 انجام شد.
یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان دادند که هر دو روش درمانی باعث افزایش مسئولیت پذیری و خودکارآمدی این زنان شده‌اند. (001/0=P) به علاوه یافته ها نشان می دهند که درمان پذیرش و تعهد در افزایش خودکارآمدی موثرتر بوده است و واقعیت‌درمانی در افزایش مسئولیتپذیری موثرتر بوده است.
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های پژوهش، می‌توان درمان پذیرش و تعهد و واقعیت‌درمانی را برای افزایش مسئولیتپذیری و خودکارآمدی زنان مطلقه استفاده نمود. البته برای افزایش خودکارآمدی بهتر است درمان پذیرش و تعهد خط نخست درمان باشد. و برای مسئولیت پذیری واقعیت درمانی . بنابراین درمانگران و مشاوران می توانند برای افزایش مسئولیت پذیری و خودکارآمدی از این دو شیوه استفاده نمایند.
روش کار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون و پیگیری سه ماه، با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان مطلقه شهر همدان که بین سال‌های 1398-1401 به دادگاه خانواده شهرستان همدان مراجعه کرده بودند که از میان آنها 55 نفر به صورت هدفمند به عنوان نمونه انتخاب و سپس با جایگزینی تصادفی در 3 گروه (واقعیت درمانی 18، پذیرش و تعهد 17 و کنترل 20 نفر) قرار داده شدند (2گروه آزمایش و یک گروه کنترل). ابزار پژوهش شامل پروتکل درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد توهیگ (200۶)، پروتکل واقعیت‌درمانی (2013) که هفته‌ای یکبار به مدت ۸ جلسه برگزار شد و دو پرسشنامه مسئولیتپذیری گاف (1982) و خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران (1982) بود. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از تحلیل کوواریانس چند متغیره و تک متغیره با استفاده از نرم افزار SPSS 25 انجام شد.
یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان دادند که هر دو روش درمانی باعث افزایش مسئولیت پذیری و خودکارآمدی این زنان شده‌اند. (001/0=P) به علاوه یافته ها نشان می دهند که درمان پذیرش و تعهد در افزایش خودکارآمدی موثرتر بوده است و واقعیت‌درمانی در افزایش مسئولیتپذیری موثرتر بوده است.
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های پژوهش، می‌توان درمان پذیرش و تعهد و واقعیت‌درمانی را برای افزایش مسئولیتپذیری و خودکارآمدی زنان مطلقه استفاده نمود. البته برای افزایش خودکارآمدی بهتر است درمان پذیرش و تعهد خط نخست درمان باشد. و برای مسئولیت پذیری واقعیت درمانی . بنابراین درمانگران و مشاوران می توانند برای افزایش مسئولیت پذیری و خودکارآمدی از این دو شیوه استفاده نمایند.
mouseout="msoCommentHide('_com_1')" onmouseover="msoCommentShow('_anchor_1','_com_1')">
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
