مقدمه: نقایص شناختی و بدعملکردی حافظه موجب کاهش اعتماد به نفس و احساس عدم کفایت سالمندان در زندگی فردی و اجتماعی می­شود. متأسفانه در ایران، اساس مراقبت­های عمده از سالمندان مراقبت­های فیزیکی است. هدف: هدف پژوهش حاضر، مطالعه­ ی اثر توان­بخشی شناختی بر عملکرد حافظه و وضیت ذهنی به عنوان یک مداخله­ ی غیردارویی برای کاهش نقایص شناختی سالمندان مبتلا به آلزایمر خفیف است. روش: روش تحقیق این مطالعه، آزمایشی از نوع پیش­ آزمون و پس­ آزمون با گروه گواه و جامعه­ ی آماری آن شامل کل سالمندان مبتلا به آلزایمر خفیف ساکن آسایشگاه­ های سالمندان منطقه­ی شمیرانات استان تهران است. در این پژوهش، 40 سالمند مبتلا به آلزایمر خفیف، با داشتن معیارهای ورود به این مطالعه، به روش دردسترس انتخاب شدند و سپس به روش گمارش تصادفی در دو گروه گواه(20 نفر) و آزمایش(20 نفر) ،که از نظر میزان تحصیلات همسان شده بودند، قرار گرفتند. برای جمع­آوری اطلاعات از ابزارهای پرسش­نامه­ ی معاینه­ ی مختصر وضعیت ذهنی (MMSE) و مقیاس حافظه­ ی وکسلر  (WMSQ) و برای تجزیه و تحلیل داده­ ها از روش تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته­ ها: نتایج این مطالعه نشان داد که نمرات آزمون­های وضعیت ذهنی و حافظه­ ی وکسلر دو گروه تفاوت معنا­داری داشته و نمرات گروه دریافت­ کننده­ ی مداخله نسبت به گروه گواه افزایش یافته است. نتیجه­ گیری: از یافته­ های پژوهش می­توان نتیجه گرفت که روش توان­بخشی شناختی در بهبود نقایص شناختی سالمندان مبتلا به بیماری آلزایمر مؤثر  است و انتظار می­رود کیفیت زندگی فردی و اجتماعی آنان را ارتقا دهد.