هدف: ناحیه تگمنتوم شکمی (VTA) مرکز اصلی پاداش است.  در این تحقیق، اثرات تزریق آگونیست و آنتاگونیست گیرنده‌های موسکارینی به ناحیه(VTA) ، بر ترجیح مکان شرطی‌شده ناشی از مورفین بررسی شد.
روش: کانول‌گذاری موش‌های بزرگ آزمایشگاهی به صورت دوطرفه در ناحیه(VTA)  و با استفاده از دستگاه استریوتاکسی صورت گرفت. کلیه حیوانات جراحی‌شده به‌مدت یک هفته قبل از القای ترجیح مکان شرطی‌شده (CPP) دوره بهبودی را گذراندند. (CPP) به روش بدون سوگیری و به صورت یک برنامه پنج روزه در سه مرحله اجرا شد: مرحله پیش‌شرطی‌سازی یا آشنایی، مرحله شرطی‌سازی و مرحله آزمون.
یافته‌ها: تیمارهای شرطی‌سازی با مقادیر مختلف سولفات مورفین توانست به صورت وابسته به مقدار،(CPP) معنی‌داری ایجاد کند. تزریق مقادیر مختلف فیزوستیگمین (مهارکننده کولین استراز) همراه با یک دوز بی‌اثر مورفین به داخل(VTA)  توانست در یک روش وابسته به مقدار، اکتساب (CPP) را افزایش دهد. تزریق آتروپین، آنتاگونیست گیرنده‌های موسکارینی، به داخل(VTA)  توانست هم ترجیح مکان شرطی‌شده به‌وسیله دوز بالای مورفین و هم پاسخ تقویتی القاشده به‌وسیله فیزوستیگمین را مهار نماید. تزریق فیزوستیگمین داخل(VTA)  به‌تنهایی تنفر مکانی معنی‌داری القا نمود، درحالی که آتروپین چنین اثری نداشت. مقادیر بالای فیزوستیگمین یا آتروپین به‌تنهایی و همچنین تزریق همزمان آتروپین و فیزوستیگمین در ترکیب با یک مقدار بی‌اثر مورفین باعث کاهش فعالیت حرکتی گردید.
نتیجه‌گیری: گیرنده‌های موسکارینی ناحیه تگمنتوم شکمی در القای اثرات پاداشی مورفین نقش بسزایی دارند.