هدف: در این مطالعه، رابطه بین اجزای شناختی، هیجانی و رفتاری انگ­زنی به بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا، بررسی و از این طریق اعتبار دو مدل اسنادی و ارزیابی خطر در این نمونه بررسی شد.
روش: این مطالعه از نوع مقطعی­ تحلیلی بود و روی ۳۲۴ نفر از کارآموزان و کارورزان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی­ـ درمانی تهران انجام شد. برای گردآوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌های سطح آشنایی با بیماری روانی و اسناد– ۲۷ استفاده شد.
یافته‌ها: داشتن اطلاعات در مورد کنترل­پذیری بیماری و خطرناک بودن بیمار بر اجزای هیجانی انگ بیماری روانی تأثیر داشت. یافته­ها نشان داد که داشتن اطلاعات درباره خطرناک بودن، بدون واسطه باور به مسؤولیت شخصی، و به‌طور مرتبط با اجزای هیجانی انگ بیماری روانی رابطه دارد. با افزایش میزان آشنایی با بیماری روانی تمایل آزمودنی­ها به رفتارهای وادارسازی کاهش می‌یافت؛ و آزمودنی­ هایی که به آنان اطلاعاتی مبنی بر خطرناک بودن بیمار داده شده بود، تمایل بیشتری برای وادارسازی بیماران نشان می­دادند. آشنایی بیشتر با بیماری روانی با تمایل کمتر به جداسازی بیماران و داشتن اطلاعات مبنی بر خطرناک بودن بیمار با تمایل بیشتر به جداسازی بیماران همراه بود. خطرناک بودن بیمار و مسؤولیت شخصی، با واسطه اجزای هیجانی بر وادارسازی بیماران تأثیر می‌گذاشت. اجزای هیجانی در تأثیر خطرناک بودن، و مسؤولیت شخصی، در رفتار انگ‌زنی نقش واسطه­ای دارد و در برخی موارد مستقلاً عمل می­کند.
نتیجه ­گیری: هر دو مدل اسنادی و ارزیابی خطر در شکل­گیری بخشی از انگ بیماری روانی نقش دارند؛ و به­ویژه به نظر می­رسد که مدل ارزیابی خطر در نشان دادن واکنش­های هیجانی و رفتارهای تبعیض‌آمیز به بیماران روانی مؤثر باشد.