دوره 6، شماره 3 و 4 - ( پاییز و زمستان 1383 )
جلد 6 شماره 3 و 4 صفحات 36-28 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشگاه آزاد اسلامی تهران، گروه زیستشناسی، تهران، ایران.
2- گروه بیوشیمی، مرکز تحقیقات بیوشیمی و بیوفیزیک، تهران، ایران.
3- دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی،گروه فارماکولوژی، تهران، ایران.
4- دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی، گروه فارماکولوژی، تهران، ایران.
2- گروه بیوشیمی، مرکز تحقیقات بیوشیمی و بیوفیزیک، تهران، ایران.
3- دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی،گروه فارماکولوژی، تهران، ایران.
4- دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی، گروه فارماکولوژی، تهران، ایران.
چکیده: (3068 مشاهده)
هدف: هدف این تحقیق، بررسی تأثیر پرازوسین (آنتاگونیست گیرندههای a۱ آدرنرژیک)، یوهمبین (آنتاگونیست گیرندههای a۲ آدرنرژیک)، بیکوکولین (آنتاگونیست گیرندههای GABAA)، CGP۳۵۳۴۸ (آنتاگونیست گیرندههای GABAB) و لیدوکائین (مسدد کانال سدیم) بر خاصیت ضد درد کاربامازپین در هر دو فاز آزمون فرمالین، در موش کوچک سفید آزمایشگاهی نژاد NMRI بود.
روش: در این مطالعه تجربی – مداخلهای اثر ضد درد کاربامازپین، پرازوسین، یوهمبین، بیکوکولین، CGP۳۵۳۴۸ و لیدوکائین با تزریق داخل صفاقی این داروها در آزمون فرمالین مورد ارزیابی قرار گرفت. به علاوه، تأثیر داروهای فوق بر اثر ضد درد کاربامازپین نیز بررسی گردید. از آزمون فرمالین به عنوان یک مدل درد مزمن استفاده شد. در این مدل، فرمالین ۰/۵ درصد به عنوان یک ماده محرک دردزا به کف پای موش سوری تزریق گردید و به رفتار حیوان در قبال تزریق فرمالین داده شد. دادههای مربوط به دقایق صفر تا پنج به عنوان معیارهای اندازهگیری درد حاد و دقایق ۱۵ تا ۶۰ به عنوان معیار اندازهگیری درد مزمن در نظر گرفته شدند.
یافتهها: تزریق داخل صفاقی مقادیر متفاوت کاربامازپین (۳، ۵، ۷، ۱۵ و ۳۰ mg/kg)، لیدوکائین (۵، ۱۰ و ۲۰ mg/kg)، پرازوسین (۰/۱۲۵ و ، ۵/۰ mg/kg)، یوهمبین (۰/۲۵، ۰/۵ و ۱ mg/kg)، بیکوکولین (۱، ۳ و ۵ mg/kg) و CGP۳۵۳۴۸ (۱۰۰ و ۲۰۰ mg/kg) در هر دو فاز آزمون فرمالین اثرات ضد درد داشت. هیچ یک از این داروها به استثنای لیدوکائین، تأثیری بر پاسخ ضد درد کاربامازپین نداشت. تجویز همزمان لیدوکائین اثر ضددرد کاربامازپین در فاز اول آزمون فرمالین را تقویت کرد، اما بر فاز دوم تأثیری نداشت. البته ذکر این نکته لازم است که تجویز بیکوکولین (۷۵/۰ mg/kg) به بروز هیپرآلژزیا در فاز دوم آزمون فرمالین منجر گردید، که احتمالاً به علت انسداد گروهی از گیرندههای GABAA و در نتیجه القای درد میباشد.
نتیجهگیری: با توجه به اثر لیدوکایین بر کاربامازپین در فاز حاد، میتوان نتیجه گرفت که دست کم بخشی از اثرات ضد درد کاربامازپین در فاز اول با ساز و کار کانالهای سدیمی مرتبط میباشد.
روش: در این مطالعه تجربی – مداخلهای اثر ضد درد کاربامازپین، پرازوسین، یوهمبین، بیکوکولین، CGP۳۵۳۴۸ و لیدوکائین با تزریق داخل صفاقی این داروها در آزمون فرمالین مورد ارزیابی قرار گرفت. به علاوه، تأثیر داروهای فوق بر اثر ضد درد کاربامازپین نیز بررسی گردید. از آزمون فرمالین به عنوان یک مدل درد مزمن استفاده شد. در این مدل، فرمالین ۰/۵ درصد به عنوان یک ماده محرک دردزا به کف پای موش سوری تزریق گردید و به رفتار حیوان در قبال تزریق فرمالین داده شد. دادههای مربوط به دقایق صفر تا پنج به عنوان معیارهای اندازهگیری درد حاد و دقایق ۱۵ تا ۶۰ به عنوان معیار اندازهگیری درد مزمن در نظر گرفته شدند.
یافتهها: تزریق داخل صفاقی مقادیر متفاوت کاربامازپین (۳، ۵، ۷، ۱۵ و ۳۰ mg/kg)، لیدوکائین (۵، ۱۰ و ۲۰ mg/kg)، پرازوسین (۰/۱۲۵ و ، ۵/۰ mg/kg)، یوهمبین (۰/۲۵، ۰/۵ و ۱ mg/kg)، بیکوکولین (۱، ۳ و ۵ mg/kg) و CGP۳۵۳۴۸ (۱۰۰ و ۲۰۰ mg/kg) در هر دو فاز آزمون فرمالین اثرات ضد درد داشت. هیچ یک از این داروها به استثنای لیدوکائین، تأثیری بر پاسخ ضد درد کاربامازپین نداشت. تجویز همزمان لیدوکائین اثر ضددرد کاربامازپین در فاز اول آزمون فرمالین را تقویت کرد، اما بر فاز دوم تأثیری نداشت. البته ذکر این نکته لازم است که تجویز بیکوکولین (۷۵/۰ mg/kg) به بروز هیپرآلژزیا در فاز دوم آزمون فرمالین منجر گردید، که احتمالاً به علت انسداد گروهی از گیرندههای GABAA و در نتیجه القای درد میباشد.
نتیجهگیری: با توجه به اثر لیدوکایین بر کاربامازپین در فاز حاد، میتوان نتیجه گرفت که دست کم بخشی از اثرات ضد درد کاربامازپین در فاز اول با ساز و کار کانالهای سدیمی مرتبط میباشد.
نوع مطالعه: پژوهشي اصیل |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1383/2/20 | پذیرش: 1383/4/27 | انتشار: 1383/7/1
دریافت: 1383/2/20 | پذیرش: 1383/4/27 | انتشار: 1383/7/1
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |