دوره 14، شماره 2 - ( تابستان 1391 )
جلد 14 شماره 2 صفحات 97-87 |
برگشت به فهرست نسخه ها
محمد ناظر* 
1، حسین زارع2 ، ولی الله فرزاد3 ، احمد علیپور4
1، حسین زارع2 ، ولی الله فرزاد3 ، احمد علیپور4
1- استادیار، دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان، رفسنجان، ایران.
2- دانشیار گروه روانشناسی دانشگاه پیام نور تهران، تهران، ایران.
3- دانشیار دانشگاه تربیت معلم تهران، تهران، ایران.
4- استاد دانشگاه پیام نور تهران، تهران، ایران.
2- دانشیار گروه روانشناسی دانشگاه پیام نور تهران، تهران، ایران.
3- دانشیار دانشگاه تربیت معلم تهران، تهران، ایران.
4- استاد دانشگاه پیام نور تهران، تهران، ایران.
چکیده: (2924 مشاهده)
هدف: پژوهش حاضر با هدف مطالعه اثر بخشی یک برنامۀ تمرین دیداری و شنیداری بر تغییر توانایی توجه متمرکز و پراکنده و زمان واکنش به آنها بر روی گروهی از رانندگان حادثهدیده انجام شد.
روش:در این مطالعۀ شبهآزمایشی، ۶۴ راننده با بیش از دو سال سابقۀ رانندگی فعال و بیش از یک حادثۀ رانندگی با تقصیر، بصورت تصادفی، به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. توجه انتخابی و تقسیم توجه آنها با آزمونهای توجه متمرکز و پراکنده و آزمون استروپ سنجیده شد. سپس کارکردهای توجه گروه آزمایش در مدت سه هفته و طی پنج جلسۀ تمرینی تقویت شد. یک و دو هفته بعد از آموزش، توجه هر دو گروه دوباره مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با تحلیل کوواریانس و اندازه های مکرر مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته ها: تحلیل نتایج حاکی از تفاوت معنادار بین گروه آزمایش و شاهد در میزان پاسخ صحیح همخوان و ناهمخوان استروپ(P≤۰/۰۰۱)، پاسخ صحیح در توجه، متمرکز و پراکنده (P≤۰/۰۰۱)، زمان واکنش در همخوان (P≤۰/۰۰۱) و ناهمخوان (P≤۰/۰۲) و توجه متمرکز (P≤۰/۰۴) و پراکنده (P≤۰/۰۱) بود.
نتیجه گیری: این برنامه توانایی تقسیم توجه و توجه انتخابی و زمان واکنش را بهبود بخشید، اما تقویت توجه، دلیلی بر بهبود رانندگی و کاهش خطر تصادف نیست که البته بررسی این موضوع نیازمند تحقیق با پیگیری درازمدت است.
روش:در این مطالعۀ شبهآزمایشی، ۶۴ راننده با بیش از دو سال سابقۀ رانندگی فعال و بیش از یک حادثۀ رانندگی با تقصیر، بصورت تصادفی، به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. توجه انتخابی و تقسیم توجه آنها با آزمونهای توجه متمرکز و پراکنده و آزمون استروپ سنجیده شد. سپس کارکردهای توجه گروه آزمایش در مدت سه هفته و طی پنج جلسۀ تمرینی تقویت شد. یک و دو هفته بعد از آموزش، توجه هر دو گروه دوباره مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با تحلیل کوواریانس و اندازه های مکرر مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته ها: تحلیل نتایج حاکی از تفاوت معنادار بین گروه آزمایش و شاهد در میزان پاسخ صحیح همخوان و ناهمخوان استروپ(P≤۰/۰۰۱)، پاسخ صحیح در توجه، متمرکز و پراکنده (P≤۰/۰۰۱)، زمان واکنش در همخوان (P≤۰/۰۰۱) و ناهمخوان (P≤۰/۰۲) و توجه متمرکز (P≤۰/۰۴) و پراکنده (P≤۰/۰۱) بود.
نتیجه گیری: این برنامه توانایی تقسیم توجه و توجه انتخابی و زمان واکنش را بهبود بخشید، اما تقویت توجه، دلیلی بر بهبود رانندگی و کاهش خطر تصادف نیست که البته بررسی این موضوع نیازمند تحقیق با پیگیری درازمدت است.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |