هدف این پژوهش، بررسی تأثیر شیوه آموزش به خود دستور دادن (خودآموزی) بر عملکرد حل مسأله ریاضی و میزان توجه (عملکرد در آزمون‌های رمزگردانی وکسلر و همتایابی اشکال آشنا[MFFT]  Matching Familiar Figures Test) در دانش‌آموزان تکانشی شهر جیرفت بود. آزمودنی‌ها، 24 دانش‌آموز دختر پایه اول راهنمایی با سبک شناختی تکانشی بودند که از طریق اجرای MFFT  و به روش نمونه‌گیری چند مرحله‌ای انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه هشت نفره (آزمایش، گواه 1 و گواه 2) تقسیم شدند. ابزارهای جمع‌آوری اطلاعات عبارت بودند از: آزمون‌های همتایابی اشکال آشنا، خرده آزمون رمزگردانی، آزمون معلم ساخته حل مسأله ریاضی، و آزمون هوش کتل.  گروه آزمایشی طی شش جلسه دو ساعته، راهبردهای حل مسأله ریاضی را از طریق شیوه به خود دستور دادن دریافت نمود، گروه 1 تحت آموزش سنتی قرار گرفت و در گروه گواه 2 مداخله‌ای نشد. نتایج تحلیل واریانس چند متغیره، نشانگر تأثیر شیوه آموزشی بر عملکرد حل مسأله ریاضی گروه آزمایشی بود (0/001=p).