دوره 8، شماره 3 - ( پاییز 1385 )
جلد 8 شماره 3 صفحات 42-33 |
برگشت به فهرست نسخه ها
امیر شعبانی* 
1، مهرداد افتخار2 ، بدری دانش آموز2 ، حمیدرضا خانیها2 ، میترا حکیم شوشتری2 ، میرفرهاد قلعه‌بندی2 ، لیلی پناغی2
1، مهرداد افتخار2 ، بدری دانش آموز2 ، حمیدرضا خانیها2 ، میترا حکیم شوشتری2 ، میرفرهاد قلعه‌بندی2 ، لیلی پناغی2
1- گروه روانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، مرکز تحقیقات بهداشت روان، تهران، ایران.
2- مرکز تحقیقات بهداشت روان، تهران، ایران.
2- مرکز تحقیقات بهداشت روان، تهران، ایران.
چکیده: (7330 مشاهده)
هدف: با توجه به دانش ناکافی موجود در زمینه سیر و پیامد اختلال دوقطبی، و از طرفی عدم انجام ارزیابی طولی سیر این اختلال در ایران، این مطالعه مقدماتی بر روی بیماران مبتلا به اولین دوره مانیا انجام شد.
روش: در یک بررسی طولی و آینده‌نگر، ۲۳ بیمار مبتلا به اولین دوره مانیا با تشخیص اختلال دوقطبی نوع یک (BID) که در مرکز آموزشی- درمانی روانپزشکی ایران بستری شده بودند مورد ارزیابی قرار گرفتند. در ابتدا از فهرست معیارهای تشخیصی (DSM-IV-TR(، مقیاس ۲۴ ماده‌ای اندازه‌گیری افسردگی هامیلتون (HDRS)، مقیاس اندازه‌گیری مانیای یانگ (YMRS) و مقیاس وسواسی- اجباری ییل- براون (YBOCS) استفاده شد. سه پرسشنامه اخیر هر دو تا چهار ماه و ارزیابی دوباره تشخیصی هر شش ماه انجام می‌شد. بیماران بین ۸ تا ۲۴ ماه (۵/۳ ±۰/۱۷) پیگیری شدند. سابقه ابتلا به اختلالات روانی در بستگان درجه یک بیمار به‌کمک شرح حال و مصاحبه تعیین گردید.
یافته‌ها: تنها تشخیص یکی از بیماران (%۴/۳) به اسکیزوفرنیا تغییر کرد. سایر بیماران شامل ۱۱ زن و ۱۱ مرد با میانگین سنی ۱۰/۴ ± ۲۸/۴ سال بودند. بیشتر بیماران مجرد و با تحصیلات کمتر از دبیرستان بودند. ۳۱/۸% سابقه اختلال افسردگی داشتند. سوءمصرف مواد (به‌جز نیکوتین) تنها در دو بیمار وجود داشت. ۹/۱% دچار همبودی اختلالات اضطرابی بودند. ۲۲/۷% دارای وابسته فامیلی مبتلا به BID و ۱۳/۶% دارای وابسته مبتلا به اختلال افسردگی ماژور بودند. ۴۹/۹ درصد بیماران دچار عود اپی‌زود خلقی شدند. دوسوم موارد عود در سال اول و یک‌سوم در سال دوم بروز کرد. ۱۳/۶ درصد بیماران در شش ماه اول (پس از بهبودی دوره اول مانیا) و ۳۱/۸ درصد در سال اول دچار عود شدند. هیچ موردی از اپی‌زود خلقی مختلط و یا تندچرخی بروز نکرد. آزمون خی‌دو تفاوت آماری معنی‌داری در سابقه اپی‌زود خلقی پیش از اولین دوره مانیا، بین بیماران دچار عود مانیا (۷۱/۴%) و بیماران بدون این عود (۲۰/۰%) نشان داد.
روش: در یک بررسی طولی و آینده‌نگر، ۲۳ بیمار مبتلا به اولین دوره مانیا با تشخیص اختلال دوقطبی نوع یک (BID) که در مرکز آموزشی- درمانی روانپزشکی ایران بستری شده بودند مورد ارزیابی قرار گرفتند. در ابتدا از فهرست معیارهای تشخیصی (DSM-IV-TR(، مقیاس ۲۴ ماده‌ای اندازه‌گیری افسردگی هامیلتون (HDRS)، مقیاس اندازه‌گیری مانیای یانگ (YMRS) و مقیاس وسواسی- اجباری ییل- براون (YBOCS) استفاده شد. سه پرسشنامه اخیر هر دو تا چهار ماه و ارزیابی دوباره تشخیصی هر شش ماه انجام می‌شد. بیماران بین ۸ تا ۲۴ ماه (۵/۳ ±۰/۱۷) پیگیری شدند. سابقه ابتلا به اختلالات روانی در بستگان درجه یک بیمار به‌کمک شرح حال و مصاحبه تعیین گردید.
یافته‌ها: تنها تشخیص یکی از بیماران (%۴/۳) به اسکیزوفرنیا تغییر کرد. سایر بیماران شامل ۱۱ زن و ۱۱ مرد با میانگین سنی ۱۰/۴ ± ۲۸/۴ سال بودند. بیشتر بیماران مجرد و با تحصیلات کمتر از دبیرستان بودند. ۳۱/۸% سابقه اختلال افسردگی داشتند. سوءمصرف مواد (به‌جز نیکوتین) تنها در دو بیمار وجود داشت. ۹/۱% دچار همبودی اختلالات اضطرابی بودند. ۲۲/۷% دارای وابسته فامیلی مبتلا به BID و ۱۳/۶% دارای وابسته مبتلا به اختلال افسردگی ماژور بودند. ۴۹/۹ درصد بیماران دچار عود اپی‌زود خلقی شدند. دوسوم موارد عود در سال اول و یک‌سوم در سال دوم بروز کرد. ۱۳/۶ درصد بیماران در شش ماه اول (پس از بهبودی دوره اول مانیا) و ۳۱/۸ درصد در سال اول دچار عود شدند. هیچ موردی از اپی‌زود خلقی مختلط و یا تندچرخی بروز نکرد. آزمون خی‌دو تفاوت آماری معنی‌داری در سابقه اپی‌زود خلقی پیش از اولین دوره مانیا، بین بیماران دچار عود مانیا (۷۱/۴%) و بیماران بدون این عود (۲۰/۰%) نشان داد.
نتیجه گیری: میزان عود در اوایل سیر قابل توجه است و با توجه به بالاتر بودن عود در بیماران دارای سابقه ابتلا به اپی‌زودهای افسردگی، مداخله پیشگیرانه جدی، به‌ویژه در این گروه از بیماران توصیه می‌شود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |