هدف: درخودماندگی اختلالی تحولی است که مشخصۀ‏ آن وجود ناهنجاری در رفتار اجتماعی، زبان و شناخت است. با وجود آنکه بیش از ۲۵ درصد کودکان درخودمانده بی­کلام هستند، اما برای بهبود وضعیت کلامی آنها هنوز راه­کارهای مداخله ‏ای و بالینی کافی ارائه نشده است. این پژوهش اولین بار براساس خصوصیات نوایی زبان فارسی، تأثیر روش آواز آهنگین را با اقتباس از مدل آلبرت، هِلم و اسپارکس (۱۹۷۳) طراحی وتأثیر آن را بر کیفیت گفتار این کودکان بررسی کرده است. از آنجاکه تأثیر این روش بر سایر زبان­ها اثبات شده، هدف این پژوهش آن است که با اجرای این روش، گامی درجهت تسهیل مشکلات گفتاری کودکان درخودماندۀ  فارسی‏زبان برداشته شود.
روش‏: این پژوهش از نوع کاربردی و نیمه­ تجربی است. پس از پژوهش آزمایشی که روی یک کودک درخودماندۀ ۱۰ ساله  به‏صورت موردی و در مدت یک ماه انجام شد و نتایج مؤثری به‏ دست آمد، ۱۳ نمونه (نُه نفر بی‏کلام) درمرکز اوتیسم اصفهان به‏صورت نمونۀ دردسترس انتخاب شدند. شاخص­های کیفیت گفتار آنها شامل میانگین طول پاره­گفتار، تعداد فعل، سرعت گفتا‏رتوصیفی و درصد پژواک‏ گویی به صورت مصاحبۀ مستقیم و آوانِگاری نمونه‏ های گفتاری محاسبه و رشد مهارت­های گفتاری و زبان بیانی آنها نیز با آزمون سنجش رشد نیوشا ارزیابی شد. همۀ‏ شاخص‏ها دوبار به‏صورت پیش‏آزمون و پس‏آزمون بررسی و تحلیل آماری شدند و هر آزمودنی به عنوان کنترل خودش ارزیابی شد. شایان ‏ذکر است که روش آواز ‏آهنگین به مدت چهار ماه و در قالب ۴۸ جلسۀ۲۰ تا۳۰ دقیقه­­ ای (سه روز درهفته) اجرا شد.
یافته ‏ها: بعد از اجرای روش آوازآهنگین، شاخص­ های کیفیت گفتار پیوسته، میانگین طول پار­ه گفتار، تعداد فعل، سرعت‏ گفتارتوصیفی به صورت معنا‏داری افزایش (۰/۰۰۱=p) و درصد پژواک‏ گویی یا اکولالیا به صورت معنا‏داری کاهش یافت(۰/۰۰۷=P). پیشرفتمهارت­های گفتاری و زبان بیانی کودکان نیز درآزمون رشد نیوشا چشمگیر بود.
نتیجه ­گیری: روش آواز آهنگین بر شاخص­های کیفیت گفتارکودکان درخودمانده تأثیرمثبت دارد، بنابراین توصیه می‏شود از این روش به عنوان یکی از درمان­های مکمل در گفتاردرمانی این کودکان استفاده شود.