دوره 24، شماره 1 - ( بهار 1401 )
جلد 24 شماره 1 صفحات 55-41 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشجوی دکتری روان‌شناسی سلامت، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
2- استاد روان‌شناسی بالینی، گروه روان‌شناسی بالینی، دانشگاه خوارزمی، موسسه آموزش عالی علوم شناختی تهران، ایران
3- استادیارگروه نورولوژی، گروه بیماری‌های مغز و اعصاب، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
4- استادیار گروه آموزشی بیوالکتریک، دانشکده مهندسی پزشکی، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، تهران، ایران
2- استاد روان‌شناسی بالینی، گروه روان‌شناسی بالینی، دانشگاه خوارزمی، موسسه آموزش عالی علوم شناختی تهران، ایران
3- استادیارگروه نورولوژی، گروه بیماری‌های مغز و اعصاب، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
4- استادیار گروه آموزشی بیوالکتریک، دانشکده مهندسی پزشکی، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، تهران، ایران
چکیده: (1677 مشاهده)
مقدمه: آسیبِ شناختیِ خفیف از شایعترین مشکلات شناختی دوران سالمندی است که از آن جمله می‌‌‌توان به نقص در حافظه کاری اشاره کرد. هدف پژوهش حاضر طراحی، امکان‌سنجی و تاثیر یک برنامه توانمندسازی شناختی با استفاده از فناوری واقعیت مجازی در راستای بهبود حافظه‌کاری دیداری و کلامی این افراد بود.
روش کار: پژوهش حاضر در قالب یک طرح شبه‌آزمایشی پیش‌آزمون، پس‌آزمون به همراه پیگیری انجام شد. از بین سالمندان دارای آسیب شناختی خفیف 30 نفر انتخاب و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) گمارش شدند. ابزار ارزیابی شامل آزمون‌های فراخنای ارقام و فراخنای نمادی بود که در 3 مرحله پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری پس از یک ماه اجرا شد. مداخله شامل برنامه مبتنی بر واقعیت مجازی بود که برای10 جلسه 30 دقیقهای طراحی شد. روش‌های آماری پژوهش حاضر از طریق نرم‌افزار SPSS-26 انجام شد.
یافته‌ها: نتایج تحلیل واریانس درون‌گروهی_بین‌گروهی مختلط بیانگر تفاوت معنادار بین دو گروه آزمایش و کنترل در فراخنای ارقام و فراخنای نمادی بود. بین میانگین فراخنای ارقام در مرحله پیش‌آزمون با دو مرحله پس‌آزمون و پیگیری و همچنین دو مرحله پس‌آزمون و پیگیری تفاوت معنادار مشاهده شد. میانگین فراخنای نمادی در مرحله پیش‌آزمون با دو مرحله پس‌آزمون و پیگیری از تفاوت معناداری برخوردار بود. اما میان نتایج دو مرحله پس‌آزمون و پیگیری تفاوت معنادار ملاحظه نشد.
نتیجه‌گیری: نتایج حاصل نشان داد توانمندسازی شناختی مبتنی بر فناوری واقعیت مجازی می‌تواند منجر به بهبود حافظه کاری سالمندان مبتلا به آسیب شناختی خفیف شود و ماندگاری اثر در پیگیری یک ماه بعد نیز در فراخنای ارقام مشاهده شد.
روش کار: پژوهش حاضر در قالب یک طرح شبه‌آزمایشی پیش‌آزمون، پس‌آزمون به همراه پیگیری انجام شد. از بین سالمندان دارای آسیب شناختی خفیف 30 نفر انتخاب و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) گمارش شدند. ابزار ارزیابی شامل آزمون‌های فراخنای ارقام و فراخنای نمادی بود که در 3 مرحله پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری پس از یک ماه اجرا شد. مداخله شامل برنامه مبتنی بر واقعیت مجازی بود که برای10 جلسه 30 دقیقهای طراحی شد. روش‌های آماری پژوهش حاضر از طریق نرم‌افزار SPSS-26 انجام شد.
یافته‌ها: نتایج تحلیل واریانس درون‌گروهی_بین‌گروهی مختلط بیانگر تفاوت معنادار بین دو گروه آزمایش و کنترل در فراخنای ارقام و فراخنای نمادی بود. بین میانگین فراخنای ارقام در مرحله پیش‌آزمون با دو مرحله پس‌آزمون و پیگیری و همچنین دو مرحله پس‌آزمون و پیگیری تفاوت معنادار مشاهده شد. میانگین فراخنای نمادی در مرحله پیش‌آزمون با دو مرحله پس‌آزمون و پیگیری از تفاوت معناداری برخوردار بود. اما میان نتایج دو مرحله پس‌آزمون و پیگیری تفاوت معنادار ملاحظه نشد.
نتیجه‌گیری: نتایج حاصل نشان داد توانمندسازی شناختی مبتنی بر فناوری واقعیت مجازی می‌تواند منجر به بهبود حافظه کاری سالمندان مبتلا به آسیب شناختی خفیف شود و ماندگاری اثر در پیگیری یک ماه بعد نیز در فراخنای ارقام مشاهده شد.
نوع مطالعه: پژوهشي اصیل |
موضوع مقاله:
روان شناسی شناختی
دریافت: 1400/6/7 | پذیرش: 1400/9/14 | انتشار: 1401/2/20
دریافت: 1400/6/7 | پذیرش: 1400/9/14 | انتشار: 1401/2/20
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |